wtorek, 20 sierpnia 2013

W ciszy Twoich słów

Cicho płynące z głośnika Pomplamoose...utop się!

Wyobrażenia jak zawsze utopijne, zbyt idealne.
Zbyt nieidealna żeby ich dotknąć.

Jak Jakub walczący z Bogiem,
zbyt egoistyczny,
zbyt pragnący.

I tylko wspiąć się wyżej i wyżej.
Dosięgnąć ostatniego źdźbła trawy.
Stanąć na szczycie.
Zwyciężyć.

I zewsząd widzę fiolecące się kwiaty.
Powoli usychające w blasku słońca.
I czarne jak węgiel oczy...

Ojos Negros, Silvia Iriondo, Flor Moradita



czwartek, 25 kwietnia 2013

C'est la vie

Życie. Ukryte. W słowach. 

Wychodząc z ciemności, stąpając po grzęzawisku można dostąpić olśnienia. Taki nagły blask słońca odbijający się od tafli bagna. Tafla bagna?

Utkana pustka. ...uTKAna pusTKA... Ananasowe perły. 

Ile wciąż pozostało dziecięctwa? Ile życia sprzed 12, 13? Ile tęsknoty i złości za niewypowiedziane?
I chciałoby się zaśpiewać, zawyć. Na wrzosowisko! Znikać cicho! Ze mną można tylko...

A od tej tafli odbija się jedynie cichy jęk... Wiatru. Wirującego pomiędzy nieskończonymi drzewami poznania. 

Kontakt z rzeczywistością uległ rozluźnieniu. Przypomina kształtem maleńką amebę, której za nic rządzące światem reguły. Rzecz i wistość. W istocie rzeczy. 

Odległy szum morza, cichy wiatr z połonin, odcisk krwawej szminki na spływającym powoli do umywalki lustrze. Walka o przetrwanie. Trwanie przed walką. 

Za dużo kawy.
Za mało wiary. 

piątek, 7 grudnia 2012

Cisza jak ta...

Próbuję coś napisać i ginę w pustce.
Paradoksalnie, bo pustka ta jest wypełniona.
Ciszą, spokojem, promieniami słońca.
Wciąż pozostając pustką.

W którą stronę podążać, gdy myśli w głowie brak...

Kibeho...


Listopadowa Coma w grudniową noc...


czwartek, 15 listopada 2012

Zawsze można je zaprosić na sok...


"Nie wiem w którą stronę
nie wiem dokąd mogę dotrzeć
uwalniam swoją wolę
zaczynam nową drogę
w miejsca których nie ogarnie..
nie wiem w którą stronę
nie wiem dokąd mogę dotrzeć
uwalniam swoją wolę
zaczynam nową drogę
w miejsca których nie ogarnie myśl"
Coma - System

Kolejne powroty
Kolejny lęk o niebo w Twoich oczach
Kolejne koleiny liny li nie...

Czemu
Zostawiasz-wracasz
W powrotach pozostajesz
Czemu
Łez nie ma kto już otrzeć
Nie ma komu ocierać
Jak owce
Między krokodyle
Jak Foka
Boża
Czemu
Wspomnienia przywracasz
Jak
Gorzki smak amfetaminy

Zamienić cierpienie na działanie
Lęk na motywację
Zapał na...

"Suma inteligencji na planecie jest stała. Populacja rośnie."



czwartek, 8 listopada 2012

Noce i dni...

Kiedy będziesz wędrował polami
Czy przez lasy na zlot tak jak my
Musisz wspomnieć, że kiedyś przed nami
Inne hufce tą drogą już szły...

Hm Barbara Bogdańska-Pawłowska 
Druhna Basia...
Nasza Matula...

Po 84 latach trudnego życia odeszła na wieczną wartę. Dziś, przed kilkoma godzinami. Nigdy się nie poddająca, oddała swoje życie Najwyższemu. Tak długo zwlekałam z wizytą, z odpowiedzią na maila... Tak bardzo pragnęłam jeszcze ją spotkać, uścisnąć jej dłoń. Czułam, że koniec się zbliża...

Druhna Basia nauczyła mnie wszystkiego. Sprawiła, że stałam się instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego i z ogromną mocą pragnęłam wypełniać moją służbę. "Działaj, dopóki starczy Ci sił!"

Nauczyła mnie żyć. Dostrzegać dobre strony wszelkich sytuacji, patrzeć na ludzi i zdarzenia optymistycznie. Cieszyć się z tego, co otrzymuję i bez względu na wszystko walczyć. Wymagać od innych. Kochać ponad miarę. Nie bać się. Nie tracić energii na lęk, przeznaczyć ją na działanie. 

W pamięci mam jej opowieści z czasów wojny. Szpital. Piwnicę pełną ciał. Las. Ucieczkę. Walkę. Wojenne Bieszczady.
Jej największe marzenie: móc przed śmiercią tam wrócić. Ze świadomością, że już nigdy to nie nastanie. 

Wychowawca kilku pokoleń harcerzy. Mój największy harcerski i życiowy autorytet. Ukochana Druhna...

W takich chwilach tracę wiarę. Przecież to miało nigdy nie nastać. Wciąż nie wierzę, nie rozumiem...

Przez łzy, wciąż przez łzy...




Gawęda o miłości do ziemi ojczystej

Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić „dnieje”,
o blasku słońca nic nie mówić.

Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?

Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię - i żyć,
ale nie można owocować.



czwartek, 11 października 2012

Ukaż mi...

Słońce
Wschodzi powoli
Jakby ospale
Niechętnie
Delikatnie prostuje swoje ramiona
Wypuszcza krótkie oddechy
I tylko biała para
Niczym dym
Wydobywająca się z ust naszych
Sum
Esse
Fui
Fikcyjni kochankowie
Z fikcyjnymi-niefikcyjnymi
Kochankami
Stojący pod poszarzałym murem
Ludzkich obojętności
Pocierający zmarznięte dłonie
O resztki
Ciał ukochanych
Jak na złość
Świdruje w głowie słowo
Słów kilka
Jakby duch patrioty się budził
W odmętach mej duszy
Gdy kochanka kochanka wciąż nawołuje
Czy mnie kochasz
Kocham szczerze
I chwile wielkich uniesień
I piękno odległych
Zapomnianych
A w co wierzysz
I jakże
Jakże...



poniedziałek, 24 września 2012

Winna! czy...

Czy można mieć pretensje wobec ludzi, którzy skrzywdzili jeśli sami zostali nauczeni jedynie tak żyć? Czy można winić za przemoc skoro sprawca też jej podlegał w dzieciństwie? Czy "pokrzywdzenie" sprawia, że nasze niemoralne postępowanie dostaje nalepkę moralności?

Dziś ktoś próbował mi udowodnić, że nie mam prawa do moich emocji. Udowodnić, że nie mam prawa czuć się skrzywdzoną. Trafił na nieodpowiedniego człowieka :) Ufam w mądrość Kościoła i jestem Mu posłuszna. Ale coraz częściej przestaję się dziwić, że ludzie po tego typu doświadczeniach zaczynają wątpić, odchodzą, psioczą na Kościół. Dopisuję tę sprawę do moich intencji.

Przychodzi mi naturalnie na myśl postać Chrystusa. Połamanego. Znienawidzonego. Poniżonego. I jednocześnie kochającego swoich sprawców. Nie wiem, czy ten człowiek był przekonany, że zionę wobec nich nienawiścią. Nie wiem na podstawie czego miałby to wywnioskować. Kocham ich jako moich bliźnich. Żal i wewnętrzna niechęć jest czymś zupełnie innym. Przecież w wybaczaniu nie chodzi o zapominanie win. Przecież nie mogę przestać czuć. 

Czuję się zignorowana. Wrzucona do wielkiego worka ludzkich doświadczeń, który nie ma dna. Wkurzają mnie duchowni, którzy przez dwie minuty rozmowy uważają, że wiedzą o człowieku wszystko i jedyne co wykrzyczą, to "tak nie można robić!". Do furii doprowadza mnie ludzka obojętność. Obojętność pasterzy wobec swych owiec. Znam wspaniałych księży i zakonników, którzy nigdy tak nie postępują. Z czego wynika jednak postawa tych pojedynczych, których miałam wątpliwe szczęście na mojej drodze spotkać? To wszystko mnie uczy, pozwala zrozumieć tych, którzy po takich rozmowach zaczynają unikać konfesjonałów. Jak dużo krzywdy można zadać człowiekowi, który nie jednał się z Panem od kilku miesięcy, mówiąc mu, że nie powinien podchodzić do 'kratek' w trakcie Mszy? Gdzie odrobina empatii, zrozumienia, że być może to był jedyny moment dla tego człowieka, być może właśnie wtedy został wezwany przez Pana? Oczywiście zgadzam się, że dobrze jest przyjść na inną godzinę niż w trakcie Eucharystii w której chce się brać udział. Tylko gdzie radość, że ten zastraszony przez szatana człowiek, wreszcie mu się przeciwstawił i wrócił do Ojca?! 

Czasem mam wrażenie, że Kościół sam sobie kopie grób... Tylko potem słuchać nie mogę narzekań, że mamy upadek chrześcijaństwa... 

Dla mnie spotykanie takich ludzi, to lekcja pokory, ale też swoista próba. Życzę sobie i wszystkim doświadczającym takich sytuacji dużo wytrwałości i siły do modlitwy za nich...
Daniel podsumował mnie, że po tej spowiedzi powinnam chyba iść prosto do następnej ;)




wtorek, 4 września 2012

List do Pana Franciszka

Szanowny Panie Franciszku, 

gdzież się Pan podziewał? Tak wiele miesięcy rozglądałam się za Pana osobą i nie dostrzegałam. A teraz znów zjawia się Pan, jak gdyby nigdy nic i z uśmiechem częstuje pierniczkami. Toruńskie - najlepsze! Panie Franciszku, to nie przystoi tak znikać bez słowa. Gdzież Pana maniery? 
Panie Franciszku, pytam ponownie: gdzież się Pan podziewał? Czy aby wszystko dobrze? Zdrowie dopisywało? Może Pan się rozchorował, a ja nie mogłam nawet Pana odwiedzić? Zrobiłabym gorącej herbaty, przykryła kocem. Nie powiedział mi Pan ani słowa, nie zadzwonił Pan nawet. 
Spotkajmy się może, jak za dawnych czasów, zaparzę naszych ulubionych ziół, ogrzejemy się przy kominku z dobrą książką w ręku. Panie Franciszku, proszę więcej nie milczeć. Pan wie, ile mnie to nerwów kosztowało? Tak się nie zachowują dżentelmeni. Proszę się koniecznie znów ze mną skontaktować i na tamtych pierniczkach nie poprzestawać. Będę na Pana czekać. Tam gdzie zwykle. O tej samej porze. 

Z wyrazami szacunku
a.

Panie, otwórz mi oczy...

***

I znów na Polskich ziemiach. Z nieoczekiwaną-oczekiwaną zmianą perspektywy na życie za rok ;)

wtorek, 3 lipca 2012

***I Moja Łydka

Łydka Łydkę Łydką
Popędza
Panie!
W dziecięctwie naszym
Racz nas nie chronić
Czymże Pupa!
Gdy...
Mam dwadzieścia dwa
Lata
Ocalałam prowadzona
Na rzeź niewiniątek
Krwiożercza biedronka
Stuka puka
W okiennice mego domostwa
Pokaż mi jak
Zwyciężyłaś ten świat
Gdzie odnaleźć
Jedyną miłość
Spokój
Cisza
Już
Za chwilę..


Czytelniku!
Nie próbuj
Zrozumieć :)
17 dni... :)

wtorek, 26 czerwca 2012

Žalion girion...

Can't find the answer? Enjoy the question!

Osiągnęłam szczyt satysfakcji intelektualnej. 
Jednak myśl "idę na ten egzamin i chcę z niego dostać 5" może dodać wiele odwagi i motywacji. 
Pierwszy raz byłam w pełni świadoma swojej wiedzy i możliwości. Dobre uczucie... 
Pora na krótkie wakacje i ruszam z ofensywą na litewski i historię. 

Pan czuwa. Choć Go nie czuję, choć mi samej brakuje obecności.. Czuwa...

Jau netrukus... Žalion girion...


24 dni...