Wielki Tydzień. Długo oczekiwany czas, choć z niejakim lękiem. Rozpoczął się z wielką siłą, niedziela przepełniona śpiewem, czystością dźwięków na Mszy, zadowoleniem szefa. Dobry, piękny śpiew na Jego chwałę!
A wczoraj... A wczoraj był Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie. Cały świat na niebiesko w solidarności z ludźmi magicznymi. Mam nadzieję, że choć do części naszego społeczeństwa dotarło tego dnia, że autyzm to nie choroba, że to całkiem normalni ludzie, którzy nie rozumieją wszystkich społecznych zachowań, nie koniecznie umieją okazywać emocje. Czy to czyni ich gorszymi? Nie. To czyni ich magicznymi, bo widzą trochę inaczej, bo dostrzegają rzeczy, których my często nie widzimy. Co więcej, żyją wśród nas i zazwyczaj nawet nie wiemy o tym z czym się zmierzają. Dlaczego? Bo dobrze prowadzeni są w stanie wszystkiego się nauczyć (nawet jeśli do końca pewne ludzkie zachowania będą się wydawać nielogiczne, a ja czasem myślę, że mają w tym rację :).
Do Wielkiego Tygodnia przygotowały mnie też rekolekcje Świętomarcińskie. Ojciec dominikanin poruszając temat "Bóg bliski - Bóg daleki" rozważał go w odniesieniu do biografii 3 ważnych ludzi. Niekoniecznie bardzo wierzących. Czasem będących daleko od Kościoła. Byli to Vaclav Havel, Kijowski i Miłosz. Konferencja o Kijowskim posłużyła mi jako swoisty rachunek sumienia z ostatnich dwóch miesięcy. Traktat teologiczny Miłosza...przeczytajcie go sami. Kopie po kostkach. A Havel...to po prostu Havel i jego absurd. Cześć ich pamięci!
Ten post to jeden wielki absurd. Przemieszanie. Drążenie. Zagubienie. Ukazany pokrętnie cały mój stan psychofizyczny.
Antrakt teologiczny
I jedyne, co ciśnie mi się na usta
święty Franciszku módl się
za nami
W światłości Twojej Panie
racz zstąpić
Bo czymże marny
byt nasz
Czymże żywot człowieczy
Czymże my
marni kłamcy wiary
Wciąż pragniemy
Wciąż niewinni
Wciąż hiobowe wieści
Wciąż daleko
Czymże kara
Czymże cierpienie
Życie silniejsze od śmierci
Zatrzymana akcja serca
by me
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz